رسم زندگی این است:
یک روز کسی را دوست می داری
و روز بعد تنهایی !
خداوندا ! آن کسان که از ملاحم و حوادث ایام بگریزند جز سایه
مرحمت و قدرت تو گریز گاهی ندارند! بر محمد و آل محمد درود
فرست و ما را به این گریز گاه راه بنمای.«صحیفه سجادیه»
ای دل آسودگی از غم نه تو داری و نه من
یک نفس خاطر خرم نه تو داری و نه من!
ای برای با تو بودن باید از بودن گذشتن!
دوستای گلم سلام.
فرا رسیدن ماه مبارک رمضان رو بهتون تبریک می گم.
امروز می خوام چیزی رو بگم که خیلیا دلشون می خواست
بدونن. می خواستین بدونین چرا دلم گرفته و برای کی این
شعرارو می نویسم.
تا حالا دیدین کسی عاشق بشه با وجود اینکه مطمئنه که
هیچ وقت به عشقش نمی رسه؟ 
خب حالا شما خودتونو
بذارین جای من! دلتون نمی گیره وقتی عشقتونو می پرستین
و اونم شما رو اندازه همه ستاره های آسمون دوست داره
ولی هر دو تون می دونین که هیچ راهی وجود نداره که برای
همیشه با هم باشین.
فکر می کنین تفاوت سنی توی
زندگی مشترک چقدر تاثیر داره؟ اگه دختر بزرگتر از پسر باشه
زندگی نمی تونه دوام داشته باشه؟ وقتی میشه توی شناسنامه
سن و سال رو تغییر داد آیا باز هم میشه گفت باید و باید و باید
پسر سه چهار سال از دختر بزرگتر باشه؟ اگه بر عکس باشه
اتفاق نا جوری می افته؟ خیلی از پسرا (البته معذرت می خوام)
تاکید می کنم فقط بعضی از پسرا تکامل فکریشون بعد از چهل
سالگیه!
ولی همه که اینطوری نیستن.مثلا بعضیا
با وجود
سن کمتر خیلی بیشتر از مردای سی چهل ساله ادب و معرفت
دارن و خیلی بیشتر حالیشونه. اونوقت تکلیف اینا چیه اگه دختری
دوست دارن که چند سال از خودشون بزرگتره (به قول اون عروسکه)
باید بره بمیره؟ چرا همیشه باید عشق به جدایی ختم بشه؟
چرا نمیشه اول عاشق شد بعد ازدواج کرد؟اصلا کی گفته که
عشق باید بعد از ازدواج به وجود بیاد؟ 
حالا خودتون قضاوت کنین نباید دلم بگیره؟نباید غصه بخورم؟
فقط برام دعا کنین . همین !
www.persiangoogle.com
یه سر بزنین.جالبه!
